Bir başından, bir sonundan, bir ortasından yazdım bu yazıyı... Giriş-gelişme-sonuç aramak doğru değil; her satır bölük pörçük, kırık dökük...
Duygu gündemimin daha da kısa aralıklarla güncellendiği günlerden bildiriyorum.
Korkularımın olmadığı bir ben hatırlamıyorum hiç; kendimi bildim bileli yaşadığım güzel anların tadını bile çıkaramadığımı düşünüyorum bu yüzden. Tastamam mutlulukları, ardısıra gelecek acıların ön tesellisi gibi düşünürüm hep. Her kehanet kendini gerçekleştirmiyor ama içimde işleyen bu döngüye de ne yapsam engel olamıyorum.
Yıllar geçtikçe korku dünyam pek bir çeşitlenip renklenir oldu.
Doğum öncesi ve sonrasında uyku kalitesinin değişime uğraması, hormonların da etkisiyle kabuslar da görülüyor. Televizyonu çoğunlukla açmamayı tercih ediyorum. Güzel olmayan her şey onun içinde; hele de şu son zamanlarda... Kan ter içinde uyandığımda gördüğüm kabus muydu son dakika haberi miydi diye de vallahi düşünüyorum bazen... Bir de televizyon karşısında sızıp kalmışsam, karşımdaki manzarayı kavrayıp, az önce gördüğüm kabustan ayırabilmek; ya da yarım kalan kabusumu ekrandaki görüntüyle tamamlayabilmek... Tam bir akıl tutulması hali.
Leyla'nın kalbimde dolup dolup taşmasıyla, korkularım da boş durmadı tabii... Yavrumu; coğrafyanın, tarihin, sosyolojinin, tüm sosyal ve beşeri bilimlerin hatta fen bilimlerin gölgesinde sevmek, koklamak; dünyada alınan nefeslerin hiç de ferah olmadığı şu günlerde kendimle sınavım haline dönüştü. Onu öperken bir sahne geliveriyor gözümün önüme; her yanı yara bereli bir çocuk, yüzüne dokunduğu elinde kanı görünce, ne yapacağını bilemeyip vakur ve soğukkanlı tavrıyla öylece duruyor; bir başka gün oluyor Leyla'yı özlüyorum o uyurken, kıvrılıyorum yanına, kokusunu çekince içime birden aklıma geliyor; kıyıya vurmuştu cansız bedeni bir yavrunun, kaderlerini değiştirmek üzere çıktıkları yolculukta altüst olmuştu hayatlar; koynumda uyurken bebem bir altyazı geçiyor kanallarda, hızla seçiyorum sözcükleri "saldırı, bomba, terör, ölü..."
Daha dikkat ve özenle seviyorum artık; annelik mi bunu getiren yoksa yaşanan bunca felaket mi bilmiyorum...
Günler böyle geçip giderken birtakım tuhaflıklar da belirir oldu bende; uyanır uyanmaz ev sakinlerini nefes alıyor mu diye kontrol etmek, gecenin bir saati sersem halle acaba memlekette her şey yolunda mı merakını, kalkıp televizyonu açmaya üşendiğinden dışarıdaki seslere kulak verip gidermek, her günü "bugünü de gördük çok şükür" diye bitirmek...
Tüm bu karanlıkta bir ışık ararken yine onun gözlerine sığınıyorum. Bütün ümidim minicik bir bedenin içinde şimdilerde...
Yorumlar
Yorum Gönder